MIT O SYZYFIE
SYZYF
- król (władca) Koryntu, żona Merope,
- był ulubieńcem bogów,
- rozpowiadał boskie sekrety,
- został ukarany przez bogów na śmierć,
- wymknął się śmierci,
- uwięził bożka śmierci Tanatosa w lochach,
- po śmierci oskarżył przed Hadesem żonę, że nie chciała go pochować i tym samym oszukał boga podziemi, bo chciał opuścić Hades,
- był człowiekiem, który powrócił z krainy zmarłych na ziemię,
- po śmierci otrzymał od bogów ciężką karę za swoje grzechy,
- toczy on wielki odłam skały na samą górę, lecz tuż przed wierzchołkiem góry, głaz wymyka mu się z rąk i spada w dół. Trwa to bez końca, przez całą wieczność.
CHARON – przewoźnik dusz zmarłych.
STYKS – rzeka, którą przeprawiał się Charon. / PRZEKROCZYĆ STYKS – umrzeć.
ŁÓDŹ CHARONA – symbol śmierci, łódź śmierci.
OBOL – drobna
moneta (pieniążek), którą wkładano do ust zmarłym przed pogrzebem, aby mieli
czym opłacić Charonowi przeprawę łodzią na tamten świat.
TANATOS – bożek śmierci.
SYZYFOWA
PRACA –
daremny trud, próżny wysiłek, praca nieefektywna.
MIT O DEDALU I IKARZE
DEDAL I IKAR
- mieszkali na wyspie Kreta,
- król Krety, Minos zlecił Dedalowi budowę labiryntu dla potwora Minotaura,
- Dedal tęsknił za Atenami i bardzo chciał wrócić do ojczyzny,
- król jednak nie wyraził zgody na jego powrót do kraju,
- Dedal obmyślił wówczas plan ucieczki,
- z ptasich piór sklejonych woskiem sporządził dwie pary potężnych skrzydeł i ruszył z synem w drogę w kierunku Sycylii,
- przed odlotem przestrzegł syna, aby nie leciał zbyt nisko (aby fale nie zmoczyły piór), ani zbyt wysoko (żeby słońce nie roztopiło wosku),
- kazał Ikarowi lecieć równo między niebem i ziemią,
- Ikar jednak nie posłuchał rad ojca i wzbił się zbyt wysoko,
- Słońce roztopiło wosk, pióra wypadły, a Ikar runął na ziemię i zabił się na miejscu,
- po długich poszukiwaniach Dedal odnalazł szczątki syna,
- na pamiątkę – wyspę, na którą spadł Ikar – nazwano Ikarią, a morze dookoła niej – Morzem Ikaryjskim.
MINOTAUR – pół byk,
pół człowiek.
ZABIĆ MINOTAURA – sposób na rozwiązanie problemu.
ZNALEŹĆ SIĘ W LABIRYNCIE – znaleźć się w trudnej sytuacji, bez
wyjścia.
IKAROWY LOT – szybkie
osiągnięcie sukcesu, po czym gwałtowny spadek.
IKAR – symbol
młodości.
DEDAL – symbol
dojrzałości.
MIT O DEMETER I KORZE
DEMETER I KORA
- Córka Demeter – bogini urodzaju,
- Kora bawi się na łące w otoczeniu nimf, zrywa maki, błękitne dzwonki i jaskry,
- na skraj łąki wabi Korę zapachem biały kwiat narcyza - to zdradziecki kwiat, poświęcony strasznym bogom podziemia,
- Kora wyobrażała sobie, że patrzą na nią oczy Narcyza (najpiękniejszego z myśliwców, w którym zakochane były wszystkie nimfy strumieni i drzew. On jednak nie spojrzał na żadną z boginek. Najbardziej niezadowolona była nimfa Echo. Bogini miłości, Afrodyta, na prośbę obrażonych boginek, sprawiła, iż Narcyz zakochał się w sobie samym. Zapomniał o łowach i całymi dniami patrzył się w drżącą taflę źródełka. W końcu umarł z tęsknoty do swojego odbicia. Na jego grobie wyrósł kwiat o śnieżystych płatkach i cudnej woni, który nazwano narcyzem) i zerwała łodygę kwiatu,
- w tej samej chwili ciemność zalega łąkę, ziemia się rozwiera i na rydwanie zjawia się Hades, pan podziemia,
- bóg porwał ją na rydwan i uniósł do mrocznego królestwa cieni,
- mała boginka Kyane, rusałka wodna, przyjaciółka Kory, usłyszała jej wołanie o pomoc i bez namysłu rzuciła się pod kopyta pędzących koni, zagradzając im drogę. Jednak nic to nie dało. Rydwan z Korą zniknął w przepaściach ziemi. Kyane siedziała smutnie na trawie i płakała cichutko nad dolą porwanej przyjaciółki. Z jej łez powstał strumień błękitny – zwany od jej imienia – Kyane.
- Demeter-Matka - pani urodzajnych łanów i kwitnących sadów,
- płacze, idzie dniem i nocą i szuka swej utraconej córki,
- Ziemia blednie i żółknie, usycha kwiat i kłos pszeniczny czarnieje, łamią się i kruszą łodygi, a szarość, żal i pustka unoszą się nad ziemią, bo ziemia z żalu wraz ze swą panią płacze,
- straszna klęska nawiedziła świat,
- wyschły źródła i błękitne jeziorka górskie zamieniły się w błotniste kałuże,
- pewnego dnia Demeter spotyka Hekate – boginię ciemności, i za jej radą udaje się do boga słońca – Heliosa. Od niego dowiedziała się, o tym, iż to Hades porwał Korę. Dowiedziała się również, że Zeus już dawno obiecał Korę Hadesowi. W rozpaczy Demeter rzuciła klątwę na ziemię, która od tego czasu nie rodziła więcej swych owoców,
- wreszcie ulitowała się nad nią Matka bogów Rea i za jej namową Zeus zmienił swe srogie wyroki. Postanowił, że Kora będzie spędzać u Hadesa (swojego męża) trzecią część roku jako pani podziemnego królestwa Persefona, a dwie trzecie roku będzie spędzać z Demeter,
- bogini urodzaju zdjęła z ziemi klątwę,
- na wiosnę – Ziemia – Demeter stroi się w szaty radosne na powitanie córki, a późną jesienią, gdy ją ma utracić płacze deszczem i szarugą nad swą dolą.
GANIMEDES – podczaszy Zeusa, dworzanin zaopatrujący stół królewski w trunki.
NARCYZ – młodzieniec, który zakochał się w swym odbiciu w wodzie; także biały,
wiosenny kwiat.
NARCYZM – miłość własna, do samego siebie.
HADES – bóg świata zmarłych, mąż Persefony.
DEMETER – bogini zboża, zasiewów i ziemi uprawnej, bogini urodzaju i plonów.
PERSEFONA (KORA) – pani podziemnego królestwa, żona Hadesa, córka Demeter.
HEKATE – bogini ciemności.
HELIOS – bóg słońca.
KYANE – rusałka wodna, przyjaciółka Kory, z jej łez powstał strumień błękitny
– Kyane.
REA – matka bogów.
PAN (FAUN) – bożek leśny.
PAN
PAN (FAUN) - bożek lasów i pastwisk,
- wygląd: brzydki, na głowie rogi, capie nogi i kopyta, capia bródka, wykrzywiony nos, kosmaty ogon,
- był nieszkodliwy, a nawet pożyteczny, pomagał myśliwym, rybakom i bartnikom,
- przygrywał na instrumencie zwanym syringą,
- w popołudniowej porze, w cieniu rozłożystych drzew wypoczywał, ale gdy ktoś go zbudził od razu zrywał się rozwścieczony i szerzył trwogę (STRACH PANICZNY – zwany PANIKĄ).
Zapraszam również tu:
